Pyin Oo Lwin & Gokteik

Vrijdag 16 februari

Afgelopen woensdag hebben we besloten om vandaag naar Pyin Oo Lwin te gaan. De eerdere berichten van het ministerie van buitenlandse zaken in Nederland waren dat dit een risico gebied is, i.v.m. de opstandige Roningya's. Het blijkt dat hier gewoon toeristen kunnen komen maar niet zonder toezicht het dorp moeten verlaten. Vanmorgen vroeg zijn we per taxi hier heen gegaan. We hebben een shared taxi genomen op aanraden van het guest house dat is goedkoper aangezien het een rit van 1.5 uur is. We rijden door de bergen en zitten op 1080 mtr. hoogte, dat is ook wel aan onze oren te voelen. Aangekomen in dit kleine dorpje heeft de tijd stil gestaan. De mensen spreken geen tot slecht engels, we zien paardenkoetsjes door de straten gaan, en we lopen langs een kapsalon uit het jaar kruik. We hebben een klein hotelletje geboekt voor €15, per nacht en het ziet er redelijk goed uit en we slapen er toch maar een paar uurtjes. Na onze kortebroeken te hebben aangetrokken zijn eerst op zoek gegaan naar een tentje voor een kopje koffie. Wij willen buiten zitten in het zonnetje maar dat kennen ze hier niet echt. Ik zei hem dat we buiten op de stoep gingen zitten en hij kwam gelijk met twee plastic stoeljes aanzetten, en kwam een kinderstoel brengen en die fungeert als tafeltje waarop hij de koffie en de koeken neerzetten. Het personeel vind het maar raar en staan wat te lachen, ook de voorbijgangers kijken wat vreemd. Lekker belangrijk, wij zitten lekker en wie weet hebben ze hier over twee jaar wel een terras. Daarna zijn we naar de plaatselijke markt gelopen waar veelal fruit en kleding verkocht wordt. Later bij een klein soort van cafetaria geluncht en toen we moesten afrekenen betaalde we omgerekend voor twee smootie's, twee flesjes water en twee porties gebakken nasi €3,40. Ik hou d'r van. Sowieso is het leven in Myanmar spot goedkoop, het geld is niet op te krijgen. We besluiten om naar de Hampshire Falls te gaan, dit ligt 8 km buiten Pyin Oo Lwin. We lopen naar een tuktuk driver maar die begrijpt niet waar we heen willen. We gebaren hem met ons mee te lopen naar de cafetaria waar we net gegeten hebben, daar sprak iemand van het personeel redelijk engels en die kan vast voor ons vertalen waar we heen willen. De jongen is behulpzaam en al snel zaten we in de tuktuk opweg naar de Hampshire Falls. In plaats van de watervallen lijken wij wel een attractie, Chinezen blijven vragen of ze met ons op de foto mogen.  Heel vermoeiend. Dat hadden we in Bagan ook al meegemaakt, daar reedt een monnik op een scooter en bij het inhalen vroeg hij of hij met ons op de foto mocht. Echt lachwekkend. Na er een uurtje rondgelopen te hebben en een drankje op een terrasje gedaan te hebben zijn we teruggelopen naar de tuktuk en zijn we op de terugweg langs het treinstation gereden om voor morgen een kaartje te kopen voor het bekende traject the Gokteik. Terug bij het hotel willen we ook in het zonnetje zitten maar ook hier geen stoeltjes. Ook hier wordt dat voor ons geregeld en er worden plastic stoeljes voor ons neergezet. Ik schrijf nu in het zonnetje dit verslag en Wilma leest ontspannen haar boek. Straks een hapje eten en niet te laat naar bed want de wekker gaat voor de verandering weer eens akelig vroeg.


Zaterdag 17 februari

Na het ontbijt worden we om 7.40 uur afgezet bij het treinstation, hier kunnen we onze kaartjes die we gisteren betaald hebben ophalen. Het is behoorlijk druk op het perron. De trein staat er al en wordt geladsn met eten en andere goederen. Er wordt nog een coupé aangekoppeld, dit is de coupé waar wij kaartjes voor gekocht hebben. We zitten weer in de upper class en hebben een kaartje voor €0.90 p.p. waar we 4 uur voor in de trein zitten.
Om even voor half 9 komt de oude trein langzaam piepend in beweging. We schrokken en schommelen heen en weer langs het landschap en later langs een mooi berglandschap. Na 3.5 uur naderen we het beroemde Gokteik viaduct. Daar gaan we. De trein rijdt stapvoets over het viaduct, Wilma zit in de stoel en maakt zo vanuit het raam foto's. Ik sta bij de deur en lang daar half uit het raam om foto's en filmpjes te maken. Wauw wat een GEWELDIGE uitzicht, WOEHOE. Als we het viaduct gepasseerd zijn loop ik terug naar Wilma en delen we elkaars enthousiasme. We geven elkaar een high five en zeggen dat hebben we ook weer gedaan! We pakken onze spullen vast in want bij het volgende dorpje Nawng Peng moeten we een kaartje kopen voor de trein terug. Als de trein bijna stil staat spring ik de trein uit en ren naar het loket. Ik ben niet de enige zie ik. Bij het loket krijgen we te horen dat de trein vol zit. Vol, en nu?? We staan met zijn vijven, een Thaise jongen met een vriendin en een Thaiwanese jongen. Een Birmaanse vrouw hoort dit en praat met de perron medewerker. Ze spreekt goed engels en zegt dat we even geduld moeten hebben tot de treinen weg zijn en dan zorgt de man ervoor dat we terug komen naar Pyin Oo Lwin.
Er komt een brommer met zijspan-bak aan en hij brengt ons voor €0,60 naar de hoofdweg zodat we daar verder vervoer kunnen regelen. We stappen om beurten in de bak en de Thaiwanese jongen moet achterop de brommer gaan zitten en trapt zo de uitlaat van de brommer af, whahahaha neee. We rijden al lachend weg en we worden afgezet bij de hoofdweg. We staan met z'n vijven langs te weg en proberen een auto aan te houden. Al snel merken we op dat dit hem niet gaat worden zo en Wilma en ik besluiten om op te splitsen. We zeggen de rest gedag en lopen naar de overkant van de weg. Al snel komt er een man aan die samen met een vriend ons wel wil wegbrengen. We spreken af dat ze ons voor €6, p.p. wegbrengen. We stappen allebei achter op de motor en beginnen aan onze terugreis. Ik zit op een oude motor waarvan de kilometerteller ontbreekt en volgens mij nog meer mankementen heeft. We hebben allebei een lange broek met t' shirt aan zonder helm. Het is mooi weer en het is erg warm. We rijden de bergweg af en hoop dat het goed gaat en dat we niet vallen. Al snel staan we stil omdat er bomen omgezaagd worden en die op de weg terecht komen. Dit wordt snel opgeruimd en we kunnen weer door. Ik maak me toch wat zorgen over de motor. Die van wilma is in een iets betere staat. Ik kan alleen maar denken als dit maar goed gaat als we maar niet vallen. Ik probeer mijn gedachten te verzetten en te genieten van de mooie omgeving. Even later moeten we weer stoppen omdat ze bezig zijn een stuk weg opnieuw te asfalteren. Ook twee kanten tegelijk en niet zoals wij dat kennen eerst de ene helft en dan de andere. Dus er staat aan beide kanten een behoorlijke file. Ook hier hebben we weer bekijks en aanspraak van de locals. Na hier ik denk zo'n 30 minuten gestaan te hebben kunnen we weer verder. De motor waarop ik zit lekt olie dus we moeten onderweg stoppen om olie bij te vullen. Ik vind het maar niks en bedenk me dat we beter iets langer hadden kunnen blijven staan zodat we in een auto gezeten hadden i.p.v. achterop een krakkemikkige oude motor. Er moet natuurlijk ook getankt worden en nu ben ik het zat. Ik heb geen zin meer, pijn in mijn kont en benen van het zitten. Ik zeg tegen Wilma zullen we kijken of we een auto kunnen aanhouden. We betalen de mannen en gaan langs de weg staan. Meteen stopt er een gigantische truck volgeladen met stenen. Ja we mogen meerijden. We klimmen in de truck en zien dat het twee jonge gastjes zijn. En het blijkt dat ze 20 jaar zijn. Geweldig om te zien hoe zo'n klein jochie achter het stuur zit en zo'n gigantische truck bestuurd. Even voor Pyin Oo Lwin stopt hij de truck en zegt dat hij de andere richting op moet. We bedanken de jongens en springen uit de truck. Daar staan we weer, pfff we komen er wel hahaha. We lopen langs de weg en gelijk stopt er een kleinere vrachtwagen en we mogen ook met deze aardige man mee. Dit is net een fragment uit Peking Express, leuk!
Deze chauffeur zet ons af bij het restaurantje waar we wat willen eten voor we teruglopen naar het hotel om onze backpacks op te halen. Na 5 uur onderweg te zijn geweest hebben we eerst een lekker bord nasi naar binnen gewerkt en lopen we terug naar het hotel en vragen de receptioniste of ze een taxi voor ons wil bellen die ons terug brengt naar Mandalay. Sorry zegt ze de taxibedrijven zijn gesloten. We kijken elkaar aan en zeggen tegelijk, what..... nee hoor we moeten terug. Ze is wat gaan bellen en uit eindelijk heeft ze een taxichauffeur gevonden die bereid is om ons naar Mandalay terug te brengen. Na 1.5 uur rijden zijn we om 20.00 uur weer terug in Mandalay. Wat is dit toch een vreselijk vieze stoffige stad. Terug bij het guest house waar we donderdag ook geslapen hebben zijn we eerst gaan douchen. We voelde ons zó vies na uren stof gehapt te hebben achter op de motor. Daarna nog in de tuin van het guest house een drankje gedaan. Morgen kunnen we voor de verandering eens rustig aan doen en vliegen 's middags naar Bangkok.

Dit is onze laatste dag in Myanmar. Wat hebben we genoten van deze bijzondere reis, met hoogte en diepte punten. Wat een armoede maar vooral lieve en behulpzame bevolking!