Treinreis naar Mandalay

Woensdag 14 februari

In Nederland hadden we al treinkaartjes besteld en betaald voor 15 februari. Gisteren heb ik maar een email gestuurd dat we de treinkaartjes nog niet ontvangen hebben. Deze zouden namelijk bij het hotel hier in Bagan afgegeven worden. Nou weet ik dat het allemaal niet zo snel gaat in Asië maar toch. Gisteren heb ik niets meer gehoord en op het advies van het hotel personeel zijn we vanmorgen even naar het station gereden. We mochten kosteloos twee e-scooters meenemen zodat we even op en neer naar het station konden rijden. We zijn nog geen 5 minuten weg en mijn scooter minderde vaart, en toen viel de display uit. Ja hoor.... batterij leeg, neeee. Wilma is op haar scooter terug gereden naar het hotel en ik bleef langs de weg staan tot ze terug kwam. Al vrij snel was ze terug met iemand van het hotel met een andere scooter. Wij reden door naar het treinstation en kwamen een kleine stationshal in, er was niemand. Het was er verlaten en doodstil. Buiten op het perron stonden een paar mensen. Ineens zagen we iemand en wij vroegen hem of de treinkaartjes hier misschien afgegeven waren. Helaas hij verstond en begreep ons niet. Dus terug naar het hotel gereden en er werd leven ater op de deur geklopt en de receptioniste overhandigde de envelop met daarin de treinkaartjes. Yessss. We hebben de kaartjes gelukkig en kunnen morgen in ieder geval met een gerust hart opweg naar onze volgende bestemming!

Donderdag 15 februari

Om een onmenselijke tijd ging vanmorgen de wekker, namelijk om 5.15 uur, we gaan vandaag naar Mandalay. Iemand van het hotel zou ons bij het treinstation afzetten. We stapten de auto in en er galmde een gebed door de boxen, hadden wij even mazzel zo op ons nuchtere maag hahaha. Al snel waren we op het station en bedankte de chauffeur. We liepen naar het loket en lieten onze treinkaartjes zien en liepen door naar het perron. Er waren best wel wat mensen en we zagen het al lichter worden, de lucht was licht roze gekleurd door de opkomende zon. We hebben ontbijtboxen meegekregen en checkten wat er in zat. 2 witte boterhammen met dik boter, lekker daar hou ik echt van.... ieuw, 2 zachte overrijpe bananen en 2 gekookte eieren. Het ontbijt valt in Myanmar sowieso tegen en is erg karig in tegenstelling tot de lunch en diner. Er komt meteen een hond naar me toe en ik hoef de boterhammen met die lekkere boter toch niet dus ik besluit het aan de hond te geven. Deze kijkt me met grote hongerige ogen aan en ik geef hem op de gok een stukje brood uit mijn hand en hij pakt het heel voorzichtig en zachtjes aan. Wilma hoeft haar boterhammen ook niet en ik geef ook die van haar aan de hond.
Om even voor zevenen stappen we de trein in. We hebben zoals ze dat noemen upper class seats, er is ook maar één eerste klas coupé de andere vier coupé's zijn 2e klas en deze hebben houten banken. We vertrekken vrijwel meteen en hebben redelijke stoelen en we zitten met het raam open geschoven. Eigenlijk heeft iedereen in de coupe het raam open. De trein rijdt niet harder dan 40/45 km per uur, niet zo vreemd dus dat de reis zolang duurt. Wij zijn op 5 jongens na de enige toeristen in de trein. Het is grappig om te zien wat voor rituelen de locals er op na houden. Zo zit er een ouder echtpaar schuin naast ons en die hebben een soort thermoskan en daar komen stukjes kip en andere gerechtjes uit die ze lekker aan het opsmikkelen zijn. Wij beginnen aan onze gekookte eieren als ontbijt. De bananen maken we open en gooien we op een open stuk uit het raam zodat beesten dit kunnen opeten. We hebben gisteravond nog wat boodschappen gedaan voor in de trein, omdat we denken dat er geen eten aan boord zal zijn. We hebben ieder 3 ltr. water, cakjes, biscuitjes, nootjes en chips. Dan kunnen we in ieder geval wat eten, vanavond eten we weer normaal.
Zo nu en dan stoppen we bij een station waar mensen in-en uit stappen. Je ziet dan verkopers voorbij lopen die proberen eten te verkopen. Er staan ook kleine kindjes. Wilma pakt de balonnen uit haar tas, begint te blazen en geeft de kindjes door het raam een ballon. Die gezichtjes, zo blij. Onbeschrijfelijk.
We hebben onderweg een mooi uitzicht over de natuur en zien hierdoor een puur Myanmar. We zien hoe de mensen aan het werk zijn op het land maar ook een hoop armoede. Er ligt overal ook een hoop vuil en plastic, zo ook bij veel toeristische gebieden waarvan je juist zou denken dat het opgeruimd zou zijn. We zien dat er vanuit de trein ook van alles uit het raam gegooid wordt. Het interesseert ze gewoon niet. Mannen en ook sommige vrouwen eten hier ook betel. Dit is een groen blad wat wordt ingesmeerd en er gaat rood poeder op en wat sap en dat wordt dicht gevouwen. Ze kauwen hierop en dit wordt een rode smurrie, wat ze verdoofd. Het is een soort drugs, erg goedkoop en wat je hier heel veel ziet. Als ze uitgekouwt zijn spugen ze het uit en je ziet ook overal op straat liggen. Het wordt nu in de trein ook gebruikt. Vlak voor we bij het station van Mandalay aankomen rijdt de trein erg langzaam omdat er huisjes of zeg maar hutjes langs het spoor staan. Hier is de armoede zo groot. Kindjes spelen tussen een berg plastic en eigenlijk overal waar je kijkt ligt plastic. Heb nog nooit plastic bij elkaar gezien. Na 7.5 uur komen we aan op het station. We stappen de trein uit en overal zaten mensen op de grond het was één vieze gaotische toestand. Al snel stond er een man naast ons die vroeg of we een taxi wilde, nou dat wilde we wel. Weg hier. Het was een open bakwagen. We klommen achterin en we reden richting het guest house wat we geboekt hebben. We kwamen na 20 minuten rijden aan bij Peacock Lodge een leuk guest house in een rustige straat. We werden vriendelijk ontvangen en kregen een welkomst drankje. De kamer was erg mooi en ruim. We dropte onze backpacks want we willen nog naar de U Bein bridge voor de zonsondergang. Deze schijnt hier heel erg mooi te zijn. Deze brug is gebouwd rond 1870 en gemaakt van teakhout en is 1.5 km lang en daarmee de langste teakhouten brug ter wereld. We regelden meteen een taxi die ons daar naar toe kon brengen. We waren er redelijk op tijd en huurde een roeibootje met kaptein en lagen met tientallen andere bootjes te wachten op de zonsondergang. En dit werd beloond. Wauw echt zó mooi. Dit was een mooiere zonsondergang dan in Bagan.
Toen de zon onder was en we weer aan wal waren wilden we nog wel even over de brug lopen. Zodat we in ieder geval een paar stappen over de brug gezet hebben. De taxichauffeur heeft op ons gewacht en bracht ons naar een restaurant zodat we de dag konden afsluiten met een lekker hapje. Moe en voldaan van alle indrukken gingen onze luiken dicht.